Sıradan bir akşamdı
Başlı başına önemsiz aslında
Ben hariç herkes için
Herhangi diğerlerinden farksız..
Benimse tüm hücrelerim;
Akıyor her yerimden.
Kaçışıyor birbirinden.
Kazıklanmış hislerim,
Manalarıma hakim gerçeklerden...
Bir an önce kurtulmam tek seçenek;
Her aldığım nefesi yarım,
Döke saça israf etmiş
Bu tüketen egemenlikten…
Yaklaşan gösteri sadece ve sadece
Benim çıkacağım bir sahnede
Tek kişiye hazırlanmış...
Tüm monologlarım,
Aniden, birdenbire,
Ezbersiz, yüksek sesli..
Sanki bugüne dek;
Benimki hariç tüm öyküler
Daha büyük, daha güzel,
Tüm detaylar daha önemli.
İşte tam da bugüne denk geldi,
Önemsizliğimin çoğunluk sebebi.
Tam da karşımda duran bedeni,
Hem isyanımın,
Hem de varoluşumun sebebi.
Yüz yüze ve göz gözeyiz şimdi.
Alevi yitmiş olan öfkesi
Sertliğini yitirmiş gözleri,
Odaklanmış üzerimde…
Yüklendiğim maksat,
Varlığımı en dibinden
Tutuşturan korkum ile,
Şeklini kaybetmiş cismimde.
Ellerim buz,
Parmak uçlarım mantıksız,
Herkes birbiri ardına sığınıyor.
Tek Tek toplanan tüm harflerden,
Kafamda gamlı kelimelerden
Kurulan azaplı cümleler…
Ağzımı açtığım an
Beynimde patlayan,
Anlamları utandıran kasıtlar
Yıllarca ben değilim dediğim,
Uygun düşmemek ve dahil olmamak için
Ötekileştiğim tanımlar,
Nefesime yer bırakmayan kalıplar…
Hiddet ve şiddet ile
Irzına geçilmiş tüm karanlıklar…
Hem saklandığım uzun uzun,
Hem de dehşetle ürküp pustuğum,
En suskun…
Beynimi sağır eden o sessizlik,
Beyaza boğan bir körlük şimdi
Görmediğim, iliklerimde,
Her hücremle birdenbire bildiğim.
Geçici bir körlük..
Görüntü yok,
His, duygu yok.
Fikir yok, anlam yok.
Hiç yok, hiçlik yok.
Herşey yok..
Herşey var…