olasılıkların alışkanlığı

Karanlık olasılıklar döşüyorum

Eksik yerim kalmayana dek.

Önüm arkam sağım solum.

Sıkı bir doluluk hali...

Herhangi bir temas anında,

Patladım patlayacak,

Şimdi değilse sonra

Sonraya kalmazsa belki bugün.

Kendi aklımı yüklenip çıktığım yolları

Asılsız art arda dedikodularla

Acımasız ve sefilliğimden emin

Kazıyorum derinlemesine...

Ayağımın altındaki toprak

Çökmeden tam da öncesine kadar.

Kanser hücrelerinin tavrına örnek,

Her yerime yayılıyor,

Salıyorum tüm askerlerimi üzerime.

Savaşıyorum sanıyorum ama;

Aslında her yolladığımla

İliklerime kadar,

Tam aksine alışıyorum.

Kendime yaptığım bu eşsiz işkenceye

Seyirciyim, salonu kapatmışım,

En ön koltuktan izliyorum.

Ruhumun kendinden ısırıp kopardığı

Her parça et, her parça an ile

Pencerelerimi yan yana, alt alta kaplıyor,

Tüm ışıklar silinene kadar

Farklı varlıklara naklediyorum.

Kendime inanmak istiyorum

İçimde bir yerde var o yürek biliyorum

Güvensizlik gecekondu misali,

Bir gecede dikilen gecekonduları

Benliğimin baş kösesinde

Tekrar tekrar sıralıyor

Üst üste katlar çıkıyorum.

Her odasında bambaşka

Söz hakkı vermediğim bir ihtimali

Ruhumun loş ve titreyen ışığında

Devamlı suluyor, besliyor

Bilmeden okşuyor büyütüyorum.