ismiyok zamanıyok

Zamanlamalarım zamansızdır

En beklenmedik anda sızdırır

Fark etmeden güzelce acıtır.

Yalnızlıklarım iyi yalıtımlıdır,

Sonu olmaz hiç.

Parmak uçlarım nemlidir ama,

Yaş akıtmaz ağlamalarım.

Kendi kendine yenik düşer,

Sayısız, amansız, destursuz

Bizzat bendenizlerim.

Kendimden yana

Düşüp aşağılara,

Sarmalanacak tenler aradığım zamanlarda

Sevilmelere kaybettiğim şahsiyetlerim.

Hepsi bizzat bana tabidir,

Tüm o garip benliklerin.

Uzun ömürlü dirençlerden

Çürüyen kalbimi,

İnceldiği yerden

Koptu kopacak bir hastalığa

Borç vermiş

Tedirgin bir sahibe gibiyim.

Kimse hissetmesin derken

İçimdeki az aydınlık karanlıkları

Parsel ardından parsel

Satılık samimiyetlerle,

Onun bunun memnuniyetini

Dert etmiş mahçubiyetler

Fısıl fısıl dolandı

Kulağımdan , ağzıma,

Sıkı sıkı doladı

Elimi de ayağımı da.

Çocukken böyle miydi oysa herşey;

Saçların arasına karışan bir iki parmak

Omuzlarını sarmalayan tek olsa da bir kişi

Alnına, burnuna dokunan birkaç dudak

Gözlerine dokunan bir çift şefkat…

Ardında iz bırakan ,

Nemli bir memnuniyet.

Zaman mıydı önemli olan?

Ne zaman öpülüp sarıldığın,

Sevildiğin, tutulduğun?

Çıkarsız yumuşak cümlelerde?

Yoksa yetişkin olmakta mı işin sırrı...

Çocuk olmak yeterince kolaydı

Yetişkinlikti galiba işin boktan tarafı.